Meningen verdeeld onder chronisch zieken
Tijdens een ZonMW bijeenkomst over chronisch ziek zijn, nam STT-projectleider Ellen Willemse de aanwezigen mee naar een aantal prikkelende toekomsten en ging met hen in discussie over de wenselijkheid ervan.
25 jaar chronisch ziekenbeleid
Studenten van het Lucia Marthas Institute for Performing Arts startten de bijeenkomst met een indrukwekkend optreden. Daarna volgde een korte terugblik op de resultaten van 25 jaar chronisch zieken beleid door Hans Simons. Hij is voormalig staatssecretaris en in die rol installeerde hij in 1991 de Nationale Commissie Chronisch zieken.
‘Gewoon’ oud worden
Daarna was het de beurt aan Cees Smit, bestuurslid van de VSOP (de koepelvereniging van patiëntenverenigingen voor mensen met een genetische aandoening) en auteur van onder meer “De macht van de patiënt”. Hij confronteerde de aanwezigen met een belangrijke nieuwe ontwikkeling: veel chronisch zieken overlijden niet meer op jonge leeftijd, maar worden ‘gewoon’ oud en hebben zorgvragen waarmee niet eerder ervaring is opgedaan. Extra aandacht hiervoor is gewenst!
Patiënt centraal
Ook sprak Smit over mogelijkheden om met voeding de kwaliteit van leven van chronisch zieken te verbeteren en ging hij in op de kansen en uitdagingen die er liggen door de decentralisatie van de zorg. In de paneldiscussie onder leiding van ZonMW directeur Henk Smid werd hierop doorgepakt. Met een heldere conclusie: de patiënt kan en moet nog altijd een stuk centraler komen te staan.
Kansen of bedreigingen
Aan het einde van het programma was het tijd voor een doorkijkje naar de toekomst. Aan de hand van huidige technologische ontwikkelingen schetste Willemse toekomstbeelden waarin nieuwe toepassingen het mogelijk maken om meer eigen regie te nemen, kwaliteit van leven te verbeteren of zorg anders te organiseren. De beelden leidden tot een levendige discussie. De verwachtingen over de realisatie liepen uiteen van ”dit is eigenlijk al geen toekomst meer” tot “dit is nog heel ver weg, of gebeurt misschien nooit”. Over de wenselijkheid waren de meningen niet minder verdeeld: een kans voor de één bleek een bedreiging voor een ander. Over één ding was men het echter wel eens: er moet ruimte blijven voor persoonlijke voorkeuren. Ieder mens is immers uniek, ook chronisch zieken!